رستگاران
در غريو ِ سنگين ِ ماشين‌ها و اختلاط ِ اذان و جازآواز ِ قُمری‌ ِ کوچکي راشنيدم،

چنان که از پس ِ پرده‌يي آميزه‌ی ابر و دودتابش ِ تک‌ستاره‌يي.
آن‌جا که گنه‌کارانبا ميراث ِ کمرشکن ِ معصوميت ِ خويش
بر درگاه ِ بلند

پيشاني ِ‌ درد

بر آستانه مي‌نهند و
باران ِ بي‌حاصل ِ اشک

بر خاک،
و رهايي و رستگاری را
از چارسوی ِ بسيط ِ زمين

پای‌درزنجير و گم‌کرده‌راه مي‌آيند،
گوش بر هيبت ِ توفاني‌ ِ فريادهای ِ نياز و اذکار ِ بي‌سخاوت بسته
دو قُمری
بر کنگره‌ی سرد
دانه در دهان ِ يک‌ديگر مي‌گذارند
و عشق
بر گرد ِ ايشان
حصاری ديگر است.

احمد شاملو